Nedavno gostovanje hora duhovne muzike sa Hauard Univerziteta, kojim je Ambasada SAD u Crnoj Gori, proslavila 150 godina Proklamacije o nezavisnosti i 5 decenija od Marša na Vašington, svojevrstan je pokazatelj kako se promovišu vrijednosti nekog društva i koristi prilika da se podsjeti na određene nepravde i zločine koji su se dešavali kroz istoriju.
,,Oprosti ali ne zaboravi“, izreka koju mi u Crnoj Gori (pre)često upotrebljavamo poslednjih godina, sigurno je inspirativna tema za neku gospel numeru, pa se nadam da je publika u Prijestonici Cetinju, Glavnom gradu Podgorici i Nikšiću, najprostranijoj i još mnogo po čemu NAJ opštini, shvatila o čemu se zapravo radi.
Energija koju su sa njima razmjenili fenomenalni interpretatori nečega što je više od pjesme i muzike, trebala bi da otvori vidike svima koji si zajedno pljeskali i gibali, pa i onima koji su pristali na to da preko partijske knjižice, postanu dio ,,uspješnih“ kolektiva, bilo da je riječ o lokalnim upravama, javnim ustanovama ili institucijama državnog ranga.
A bilo ih je poprilično i među publikom, a još više među onima koju su se predstavljali kao partneri, na ovom izuzetnom projektu.
Crnce i Crnogorce, opjevao je u svojoj istoimenoj pjesmi i Janko Đonović, imenjak jednog od koorganizatora. Poslednji stihovi ,,Crnce i Crnogorce zemlja vraća- i jedne crne i druge crne“, dokaz su koliko je slična duboko usađena patnja koju nosimo u sebi.
Međutim mi sve brzo zaboravljamo, zaboravili smo već i prošlogodišnje mirne građanske proteste, koji su imali istorijsku vrijednost, preletače, koji su pogazili izbornu volju građana…
Neki se još možda sjećaju hita na društvenim mrežama: ,,Glasaćemo pa da ćemo…“, koji je izvorni crnogorski gospel.
Ozdravite pa da se vraćamo.
Pisanje niz vjetar 