Nekako s jeseni u Crnoj Gori se naglo probudi želja za skretanjem pažnje javnosti na probleme različitih grupa.
Valjda to ima veze sa visokim temperaturama tokom ljeta u Glavnom gradu.
Širok spektar problema svakako govori da je kultura življenja na veoma niskom nivou, što se svakako negativno odražava i na kvalitet životne sredine.
Pa tako imamo štrajkove glađu, radnička okupljanja, na što smo nekako navikli, a od skoro i Paradu ponosa, koja i kod nas kao i u mnogim zemjama širom planete još uvijek nije naišla na razumijevanje ubjedljive većine građana. Isto kao i pristupanje NATO paktu.
Mada naši zvaničnici u svojoj nemoći i jedno i drugo žele predstaviti međunarodnoj javnosti kao nešto oko čega gotovo da postoji opšti konsenzus. Naravno ,,rijetkim“ oponentima koji se javno eksponiraju slijedi etiketa homofoba, rusofila ili neka od pregšti onih iz Arhiva Nacionalnog Bezbjedonosnog rečnika.
To me podsjeti na ono golootočko vrijeme kada su sve koji su drugačije mislili ili ih je neko namjerno opanjkao, zatvarali i izolovali od zajednice.
Mada i mnogo godina posle toga bila je praksa da one rijetke orđinale koji se nijesu bojali javno prezentovati svoje mišljenje u vrijeme važnih društvenih dešavanja malo ,,sklone na odmor“. Stariji su mi pričali da su takvih dana zatvorske ćelije imale klijentelu koja je obično zatvarala kafane, one na želježničkim stanicama.
E sad u svijetlu EU integracija teško da bi se moglo očekivati slično, mada po ponašanju branitelja ljudskih prava koji se više oglašavaju o dešavanjima u susjednim državama nego u Crnoj Gori nije nemoguće da postoji prostor i za to.
Zato bi možda bilo interesantno organizovati Šaradu Prevara i opet biti lider u regionu.
Maske polako ali sigurno padaju…
Pisanje niz vjetar 